Τελικά τις παραξενιές σου αγαπώ

Της Παυλίνας Κωνσταντάρα

Περνάμε μια ζωή γκρινιάζοντας για τις παραξενιές των ανθρώπων που αγαπάμε. Μας ενοχλεί το ένα, μας πειράζει το άλλο, όλα τα βλέπουμε στραβά και ανάποδα. Βρε σεις, αυτό που κάνει τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν είναι οι ιδιαιτερότητες και οι παραξενιές που μαθαίνουμε να αγαπάμε! Ποιος άλλος ξέρει τόσα πολλά για τους δικούς μας ανθρώπους; Ποιος ξέρει τόσα πολλά για εμάς; Εγώ λατρεύω να μαγειρεύω το ρύζι νερουλό όπως του αρέσει (αν κι εγώ το μισώ έτσι!), να του βάζω coca cola στο κρασί επειδή έτσι το πίνει, να κλειδώνω και το κάτω κλειδί της πόρτας, και άλλα χιλιάδες μικρά πραγματάκια που όταν τα κάνω, τον κάνουν να χαμογελά. (αυτή την πόρτα του μπάνιου με τίποτα δε μπορώ να συνηθίσω να την κλείνω, αλλά που θα μου πάει και αυτό κάποια στιγμή)

Γιατί άραγε γκρινιάζουμε στους ανθρώπους που αγαπάμε (για τις παραξενιές τους αλλά και γενικότερα); Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε οτι κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του μικρές περιέργειες; Γιατί στους ανθρώπους που είναι κοντά μας όλη μέρα, αντί να φερόμαστε καλύτερα απο ότι στους υπολοιπους, φερόμαστε χειρότερα μερικές φορές; Αν ο ψυχολόγος είναι εδώ κοντά ας με σταματήσει τώρα. 

Αλλά αν πρέπει για λίγο να μιλήσω ως ψυχολόγος, αυτό που νομίζω είναι ότι το πολύ μαζί σκοτώνει. Οχι τη σχέση, αλλά τη διάθεση. Και ενίοτε και τη σχέση.

Και μη βιαστείτε οι φρεσκο ερωτευμένοι να πεταχτείτε και να μου πείτε οτι "οι ερωτευμένοι πρέπει να είναι συνέχεια μαζί" γιατί αυτή είναι η μεγαλύτερη ΒΛΑΚΕΙΑ που έχω ακούσει. Οι άνθρωποι δεν είμαστε φτιαγμένοι για να είμαστε κολλημένοι ο ένας στον άλλο. Όταν αγαπάς, όταν ερωτεύεσαι, τότε είναι που πρέπει να προσπαθήσεις να δώσεις χώρο στον άνθρωπο σου. Σαν ένα τραγούδι ρε παιδάκι μου, που σου αρέσει πολύ, τρελαίνεσαι και το βάζεις στο repeat. Πες, αλήθεια, σε πόσες μέρες, έστω εβδομάδες το σιχαίνεσαι και δε μπορείς να το ξανακούσεις; Ετσι είναι και με τους ανθρώπους. Για να μην φτάσεις στο σημείο να σε ενοχλούν τα πάντα, για να μάθεις να αγαπάς τις μικρές ιδιορρυθμίες που μόνο εσύ ξέρεις για τον άνθρωπο σου, πιστεύω ότι πρέπει να δίνεις χώρο και χρόνο στον άλλο, ακόμα και αν αυτό δεν σου αρέσει. Είχα ακούσει κάποτε το Ζαμπούνη να λέει ότι σε ένα δείπνο, στο τραπέζι, πρέπει να βάζεις τα ζευγάρια ανάμεσα σε άλλα ζευγάρια και οχι μαζί. Κι αυτό για να συζητήσουν και με άλλους ανθρώπους, και να έχουν το βράδι καινούρια πράγματα να συζητούν. 

Αυτό που γράφαμε στα παλιά ημερολόγια ισχύει (με μια μικρή παράφραση): Αν θέλεις κάποιον πολύ, άσε τον να φεύγει. Το να γυρίζει θα σου δίνει χαρά κάθε μέρα. Για να μη φτάσεις μια μέρα να του λες: "Δε θα βγεις καμιά μέρα αγάπη μου;"