Το ταξίδι που πάντα ήθελες να κάνεις

από την Παυλίνα Κωνσταντάρα

Ξέρω, μη μου πεις. Ξέρω το ταξίδι που πάντα ήθελες να κάνεις. Να πάρεις μια τσάντα και να φύγεις μακρυά από όλους, να μπεις μόνη σου σε ένα πλοίο/αεροπλάνο/τρένο και να ζήσεις την περιπέτεια. 

Επειδή πολλές σκέψεις στη ζωή μας φαντάζουν ιδανικές και μένουν στο μυαλό μας ως απραγματοποίητες, σκέφτηκα να σου πω αυτή την ιστορία.

Πριν από αρκετά χρόνια, λίγο μετά τα 25 μου, ζούσα κι εγώ την επανάσταση μου. Δεν ήθελα τίποτα, δε μου άρεσε τίποτα, δε με ευχαριστούσε κανείς. Πήρα μια βαλίτσα και ένα εισιτήριο Eurail (εισιτήριο τρένου που ισχύει για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα σε χώρες που επιλέγεις) και μπήκα στο ΚΤΕΛ για Πάτρα. Ένιωθα να πετάω, μια ελευθερία πρωτόγνωρη, μια αίσθηση δύναμης, ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα. Μπήκα στο Superfast για Ανκόνα. Το σχέδιο μου έλεγε να φτάσω μετά από δύο ημέρες στη Βαρκελώνη και εκεί είχα κανονίσει μέσω ιντερνετ να κάνω για δυο εβδομάδες μαθήματα Ισπανικών, το όνειρο μου! Φτάνοντας στην Ανκόνα συνειδητοποίησα με το καλημέρα οτι το σχέδιο μου εμπαζε λιγάκι. Ο σταθμός των τρένων δεν ήταν στο λιμάνι και έπρεπε να πάρω ταξί για να φτάσω. Αργησα, έχασα το τρένο για Μιλάνο και από εκεί ξεκίνησε το δράμα μου, ή όπως το βλέπω χρόνια μετά, η μεγάλη απομυθοποίηση. Πήρα το επόμενο τρένο για Μιλάνο και έφτασα εκεί αργά το βράδυ, κατά τις 10. Για όσους έχετε βρεθεί εκεί, θα γνωρίζετε ότι είναι ένας αφιλόξενος, βρώμικος σταθμός και ότι οι Ιταλοί δεν έχουν καμία διάθεση να μιλήσουν Αγγλικά. Αφού γύριζα σα χαμένο γύρω γύρω, κάποιος κύριος μάλλον με λυπήθηκε και μου εξήγησε ότι δεν υπάρχουν τρένα για Βαρκελώνη απόψε. Σκέφτηκα, μην πανικοβάλλεσαι, θα βρεις μια λύση. Κοίταξα τα επόμενα δρομολόγια και είδα ότι μετά από μισή ώρα έφευγε ένα τρένο για Παρίσι. Παρίσι....τα μάτια μου έβγαλαν καρδούλες και ήδη είχα φτιάξει στο μυαλό μου την εικόνα μου να κάθεται σε ένα γαλλικό μπιστρό και να έρχεται να κατσει δίπλα μου ο Ζαν Κλωντ και να μου ζητάει να μείνω για πάντα μαζί του εκεί. Αχ, Παρίσι, σκέφτηκα, θα πάω στο Παρίσι! Μπήκα στο τρένο, πλήρωσα ένα μικρό ποσό εξτρά και είχα μια μικρή καμπίνα με κρεβάτι. Το άλλο πρωί ξύπνησα στο Παρίσι. Κατέβηκα στο σταθμό πολύ νωρίς, κατά τις 9 και σκέφτηκα να πάω να βγάλω εισιτήριο για Βαρκελώνη για να ξέρω πόσες ώρες έχω στη διάθεση μου. Όταν έφτασα στα ταμεία ανακάλυψα οτι το να θέλεις να πας Παρίσι Βαρκελώνη με τρένο Κυριακή είναι σα να θέλεις να βρεις δελφίνι από Σπέτσες Αθήνα Κυριακή στην Αρμάτα!

Σκέφτηκα πάλι, ηρέμησε, δεν πειράζει, θα ταξιδέψεις βράδι και σήμερα. Έβαλα τη βαλίτσα μου σε ένα ντουλάπι φυλασσόμενο και ξεκίνησα την περιήγηση. Δεν είχα ιδέα για το Παρίσι, ήξερα μόνο τον πύργο του Αιφελ και έτσι άρχισα να κοιτάζω ψηλά για να τον ανακαλύψω. Μόλις τον εντόπισα άρχισα να περπατάω προς τα εκεί, κοιτάζοντας μαγεμένη τα πάντα γύρω μου. Αφού έφτασα στον Αίφελ και οι για να ανέβεις ήταν ατελείωτες, αποφάσισα να πάω στο Λούβρο. Οταν έφτασα είδα μια σειρά Κινέζους και σκέφτηκα µαποκλείεται να είναι αυτή η ουράµ. Εμαθα μετά απο λίγο οτι κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή του Ιουλίου η είσοδος στο Λούβρο είναι δωρεάν, και φυσικά ήταν εκείνη η Κυριακή. Περπάτησα μέχρι τη Notre Damme, ήπια καφέ σε ένα πλωτό στο Σηκουάνα και όλα ήταν τέλεια, αλλά...είχα κουραστεί και δε μπορούσα να περπατήσω άλλο, δεν ένιωθα τα πόδια μου. Η ώρα ήταν 5 και εγώ έφευγα στις 11 το βράδι. Ημουν στην πόλη του Φωτός, ήμουν στο Παρίσι. Μόνη μου και κουρασμένη. Χωρίς να ξέρω κανέναν, χωρίς να έχω κουράγιο να κάνω ούτε ένα βήμα ακόμα και χωρίς να θέλω να χαλάσω άλλα 9¤ για να πιω άλλο ένα γαμημένο καφέ στα κολομπιστρό τους. Και που στο διάολο ήταν ο Ζαν Κλώντ; 

Έσυρα τον εαυτό μου μέχρι το σταθμό και έμεινα καθισμένη να κοιτάζω τον πίνακα με τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις. 

Μπήκα στο τρένο και ονειρευόμουν τη στιγμή που θα ξαπλώσω το κορμάκι μου. Κατευθύνθηκα προς την καμπίνα μου και μόλις άνοιξα τα άθλια είδα οτι είμαι σε μια κουκέτα για έξι άτομα και έχω το μεσαίο κρεβάτι απο δεξιά. Εχωσα με απόγνωση τη βαλίτσα μου και ξάπλωσα με τα ρούχα, συνειδητοποιώντας οτι έχω να κάνω μπάνιο τρεις ημέρες και βρωμάω! Τη στιγμή που πάω να κλείσω τα ματάκια μου, ξανανοίγει η κουρτίνα και μπαίνει μέσα μια κυρία με ένα σκυλάκι και ένα ζευγάρι 18 χρονα που είχαν τις πάνω κουκέτες. Το βράδι περασε με φτέρνισμα απο τις τρίχες του βρωμόσκυλου και απο το θόρυβο που έκανε το ζευγάρι που είχε μεταφερθεί στο ένα κρεββάτι (ναι, φυσικά σε αυτό που ήταν πάνω απο εμένα!)

Το πρωί κατά τις 7 και αφού μάλλον είχα πέσει σε ληθαργο, μας ξύπνησε μια ανακοίνωση και αφού δεν κατάλαβα τίποτα γιατί ήταν στα Ισπανικά,μου εξήγησαν οτι ήταν ώρα να αλλάξουμε τρένο γιατί είχαμε φτάσει στα Ισπανικά σύνορα. Κατεβήκαμε,μπήκαμε στο άλλο τρένο και είχα αρχίσει στ αλήθεια να νιώθω οτι η ταλαιπωρία μου τελειώνει και ότι θα είμαι για δύο εβδομάδες μια Σπανιόλα, εκεί θα γνωρίσω τον Χόρχε και η τύχη μου θα αλλάξει. Οπως κλείνουν πάλι τα ματια μου σιγά σιγά απο το νανουρισμα του τρένου ΜΠΑΑΑΜ ακούγεται κατι και σταματάμε απότομα. Επικρατεί πανικός, πάλι να μην καταλαβαίνω τίποτα, βγαίνουμε όλοι απο το τρένο σε ένα σταθμό λίγο έξω απο τη Βαρκελώνη, μισή περίπου ώρα. Με τα πολλα καταλαβαίνω οτι είχαν σπάσει οι γραμμές του τρένου σε ένα σημείο και θα συνεχίζαμε με πούλμαν. Τα πούλμαν ξεκίνησαν  να έρχονται, εγώ δεν κατάφερνα να μπω γιατί όλοι με προσπερνούσαν και όπως ήμουν στη μέση του πανικού, βγάζω το κινητό μου, παίρνω τη μαμά μου τηλέφωνο και αρχίζω να κλαίω με λυγμούς και να της λέω "Αμα σου ξαναπω οτι θα πάω πουθενά μόνη μου, να μου κοπανήσεις μια στο κεφάλι μπουάαααα" . Οι γύρω με κοιτούσαν με απορία καθώς it was all Greek to them και το συμπερασμα μου ήταν μετά από όλα αυτό, καθως και απο το υπέροχο υπολοιπο ταξίδι (να σημειώσω οτι πέταξα το eurail και γύρισα με αεροπλάνο) είναι, αγαπητοί μου φίλοι οτι: το ταξίδι είναι για να το μοιράζεσαι!



























 Zumba, Ζουμπα, εκλογες, γυναικα, ερωτας, αγαπη, ψυχολογία, λαμψη, σφαίρα, ρυθμος,δίαιτα, life,έξοδος,συνταγές,υγεία