Φυσικά και μπορούμε να έχουμε φίλες.

από την Παυλίνα Κωνσταντάρα


Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα κορίτσι με σγουρά φουντωτά μαλλιά. Τη λέγανε Μάρθα, αν κι εγώ την έλεγα κουκίδα γιατί μου θύμιζε κουκίδα όταν φοβόταν και κουλουριαζόταν γύρω από τον εαυτό της. Είχε πολλά ταλέντα και μου άρεσε αυτό, σχεδόν το ζήλευα γιατί εγώ δεν μπορούσα να κάνω αυτά που έκανε εκείνη. Χόρευε, έπαιζε πιάνο, τραγουδούσε, ακόμα και τα γράμματα της στο τετράδιο ήταν πολύ πιο όμορφα από τα δικά μου. Και έγραφε και στίχους. Μου έμαθε να γράφω τις σκέψεις μου, μου έμαθε τραγούδια και μουσικές, μαζί πηγαίναμε θέατρο και πολύ σινεμά, διαβάζαμε βιβλία και τα συζητάγαμε. Ακόμα και για αγόρια όταν μιλούσαμε, με εκείνη ήταν διαφορετικά! Κάναμε πολλά διαφορετικά πράγματα μαζί, κάναμε μπάνιο Ιανουάριο στη Ραφήνα, πικ νικ στο διπλανό οικόπεδο του σχολείου στην πρώτη ώρα, τις πρώτες μας διακοπές σε νησί και πολλά πολλά πολλά άλλα!

Ένα καλοκαίρι, νομίζω το 1991 ήταν, δεν χάσαμε ούτε μια συναυλία του Τσακνή με το Μαχαιρίτσα. Ξέραμε όλα τα τραγούδια, χορεύαμε και διασκεδάζαμε με τις κυρίες που μας κοιτούσαν με απορία και μας ρωτούσαν: "μα ξέρετε ΟΛΑ τα λόγια απ' εξω;". Και τα "Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά", αχ πως μας είχε στιγματίσει αυτή η ιστορία, πόσο είχαμε ερωτευτεί το Νινιό και φθονήσει την Καραμπέτη...!

Μετά χωριστήκαμε και έχασα το κορίτσι με τα σγουρά φουντωτά μαλλιά. Μάθαινα τα νέα της και πάντα λάμβανα από εκείνη τα ομορφότερα γράμματα: χρωματιστά ριζόχαρτα, κολλημένα λουλούδια, σκιτσάκια με φωτογραφίες και κείμενα εμπνευσμένα. Ένα περίεργο πράγμα: δεν την αναζήτησα. Δεν ξέρω γιατί. 'Ισως μεγαλώνοντας κουράστηκα να θαυμάζω όλα αυτά τα διαφορετικά που είχε, όλα αυτά που δεν κατάφερνα εγώ κι εκείνη έκανε τόσο καλά.

Πριν λίγες ημέρες με έπιασε η μελαγχολία, οχι της ηλικίας, αλλά των χρόνων που περνούν, του χαρακτήρα μας που αλλάζει, των σκέψεων μας που πια μονοπωλούνται από τις δουλειές και τις υποχρεώσεις μας, και αναρωτήθηκα τι κάνει. Ξέρω ότι έκανε μια όμορφη κόρη πέρσι και ότι ακόμα χορεύει, διδάσκει και έχει φτιάξει ένα σπίτι όπως το θέλει μαζί με τον αγαπημένο της. Άραγε να τα σκέφτεται κι αυτή αυτά, να περνούν από το μυαλό της αυτές οι ιστορίες, αυτές οι εικόνες, αυτά τα χρώματα των παιδικών μας χρόνων; Να θυμάται ότι είμασταν τα μόνα παιδάκια που δεν ήθελαν να μεγαλώσουν;

Να της τηλεφωνήσω;
Άσε καλύτερα, πάω να ξαναδιαβάσω τα παλιά μας τετράδια. Ανάμεσα στα λατινικά και τα Αρχαία, υπάρχει ένα καλλιγραφικό σημείωμα που λέει "δεν ξέρω αν ένα ζευγάρι πουεντ είναι κάτι σημαντικό, αλλά αυτό συνέβη σε εμένα σήμερα. Κουκίδα"

ΥΓ. Ξέχασα να σας πω οτι ανακάλυψα οτι κι εκείνη πάντοτε θαυμαζε σε εμένα αυτά που δεν μπορούσε να κάνει εκείνη τόσο καλά. Δεν το ξέρα, αλήθεια.