With or without you από την Παυλίνα Κωνσταντάρα

Οι σχέσεις των ανθρώπων έχουν διάρκεια για κάποιο διάστημα είτε για μια ζωή.

Με τους συμμαθητές, με τους συμφοιτητές, με όσους δουλεύεις μαζί, νιώθεις ότι θα είστε μαζί μια ζωή. Γνωρίζεις νέους ανθρώπους και τους συμπαθείς, τους αγαπάς, τους λατρεύεις, σου ταιριάζουν. Και πιστεύεις ακράδαντα οτι αυτό θα κρατήσει. Αυτό δε συμβαίνει παρά σε σπάνιες περιπτώσεις. 

Λίγους ανθρώπους κρατάμε στη ζωή μας, και αυτό δεν συμβαίνει αναγκαστικά επειδή τους υπόλοιπους δεν τους αγαπάμε. Και όταν λέω ‘κρατάμε‘, δεν εννοώ να ανταλλάσουμε ευχές στις γιορτές, εννοώ στ’ αλήθεια να είναι μέσα στη ζωή μας, να κάνουμε πράγματα μαζί, να μιλάμε συχνά, να βρισκόμαστε, να συνδέονται οι ζωές μας.

Γιατί με κάποιους κρατάμε πιο συχνή επαφή άραγε; Κατέληξα οτι συμβαίνει για διάφορους λόγους που είναι πολύ πιο πεζοί και χρηστικοί απο ότι θέλουμε να παραδεχτούμε: Είτε μένουμε πιο κοντά, είτε τα αγόρια μας ήταν φίλοι, είτε σπουδάσαμε το ίδιο αντικείμενο και οι ζωές μας ενώθηκαν, είτε για πολλούς άλλους λόγους.

Έχετε σκεφτεί ποτέ ποιούς ανθρώπους έχετε στη ζωή σας πολλά χρόνια, και γιατί συνέβη αυτό; Ηταν τυχαίο ή το προσπαθήσατε; Πόσο δυνατό είναι να κρατήσεις μια φίλη όταν αυτή ζει στην Αγγλία; Η ακόμα και στην Καλαμάτα;

Μερικές φορές αναγκαζόμαστε να σταματήσουμε να είμαστε μέσα στη ζωή των ανθρώπων που αγαπάμε. 

Όπως λέει και ο Πάριος "φταίμε κι οι δυο που ζούμε χώρια" και δεν αναφέρομαι μόνο σε σχέσεις ερωτικές, αλλά και σε σχέσεις φιλικές, συναδελφικές, αλλά και σε εκείνες τις απροσδιόριστες σχέσεις που είναι κάτι ανάμεσα στη φιλία και τον έρωτα. 

Όταν ήμουν πιο μικρή θύμωνα πολύ με τις φίλες μου και εύκολα. Μια φορά θυμάμαι ότι είχα σταματήσει να μιλάω στη φίλη μου τη Μαρία επειδή μου έδινε να κρατάω το φούτερ της στο διάλειμμα κι εμένα μου την έσπαγε. Όπως και να το λέω "φούτερ". Εγώ ήθελα να το λέω κολεγιακό και να μη μου το δίνει να το κρατάω. Ευτυχώς για εμένα, με κατάλαβε γρήγορα, ότι δηλαδή αυτό που με νευριάζει μου περνάει σε πέντε λεπτά και βλέπω τα πράγματα καθαρά. Και σταματησε να με παίρνει στα σοβαρά σε αυτές τις στιγμές. Και είμαστε μέχρι σήμερα καλές φίλες. Οχι επειδή μένουμε κοντά ούτε επειδή τα αγόρια μας είναι φίλοι. Επειδή προσπαθούμε. Μεγαλώνοντας έμαθα να μη νευριάζω τόσο εύκολα και ούτε με τόσο γελοία πράγματα. Έμαθα όμως και ότι οι λόγοι που εκνευρίζεται ο καθένας είναι τελείως διαφορετικοί.

Η ζωή μας είναι δύσκολη, ή καλύτερα την έχουμε κάνει δύσκολη. Γι αυτό και δεν θέλουμε κοντά μας ανθρώπους που μας την κάνουν ακόμα δυσκολότερη. Είναι σημαντικό να ξέρεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου. Να ασχολείσαι ώστε να τον καταλάβεις. Τι θέλει, τι δε θέλει, τι τον κάνει έξαλλο, τι τον κάνει να χαμογελάει, τι έχει ανάγκη, τι μισεί. Αλλά χρειάζεται κι εκείνος αντίστοιχα να σε ξέρει και να σε διαβάζει. 

Τι συμβαίνει όμως με τις περιπτώσεις που αυτά τα δύο έρχονται σε σύγκρουση; Αν αυτό δηλαδή που μισεί εκείνος είναι η δική σου αδυναμία; Είσαστε καταδικασμένοι να ζείτε τσακωμένοι ακόμα και αν οι καρδιές θέλουν να περνούν τη ζωή τους μαζί; Ποια είναι άραγε η μαγική ισορροπία που κάνει δύο ανθρώπους να είναι μαζί για μια ζωή; Είναι στο DNA μας ή μπορούμε να το δουλέψουμε;

Έχω παρατηρήσει ότι όσο πιο κοντά έρχεσαι με τους ανθρώπους τόσο ευκολότερο είναι να τους πληγώσεις και να σε πληγώσουν, αλλά χωρίς αυτή την απόσταση αναπνοής, δε θα ήταν η ζωή μας πιο βαρετή;

Με τον άνθρωπο μου έχουμε βρει το δικό μας κώδικα, το δικό μας τρόπο και δε μας ενδιαφέρει αν ο οποιοσδήποτε τον εγκρίνει, για εμάς λειτουργεί καλά και γι αυτό είναι ιδανικός. Είναι κάτι πολύ απλό: Οταν  ένας απο τους δύο είναι εκνευρισμένος και ο άλλος καταλαβαίνει οτι ο τσακωμός είναι προ των θυρών, απλά φεύγει από τον ίδιο χώρο ή αν μιλάμε κλείνει το τηλέφωνο. Ισως δε σας φαίνεται το καλύτερο, αλλά εμείς έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε την οπισθοχώρηση του άλλου και να την εκτιμάμε. 

Στη ζωή μας δεν υπάρχει όμως μόνο ο σύντροφος μας, υπάρχουν τόσοι ακόμα ανθρωποι τους οποίους εκτιμάμε, συμπαθούμε, αγαπάμε, εμπιστευόμαστε. Και τους θέλουμε μέσα στη ζωή μας, χωρίς ταμπέλα.

Καταλήγοντας θα ήθελα να σας ρωτήσω; Να αφήνουμε τα πράγματα όπως έρθουν ή να προσπαθούμε; Κανένα απο τα δύο δεν κατηγορώ, απλά δεν έχω καταλήξει ακόμα.