από την Άννα ΜοκάκουΣτο μυθιστόρημα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, ο έρωτας του νεαρού Φλορεντίνο παραμένει ασίγαστος για 51 χρόνια!!! Αντίθετα το αντικείμενο του πόθου του η νεαρή Φερμίνα, συνεχίζει τη ζωή της και κάνει έναν γάμο συμβατικό τον οποίο αποδέχεται με φόντο βέβαια τη φοβερή ασθένεια της χολέρας και της πολύ δύσκολης εποχής στην οποία διαδραματίζεται.
Σήμερα η χολέρα έχει θεραπευτεί και δεν υπάρχουν τόσο μεταδοτικές και απειλητικές για τη ζωή ασθένειες. Το βιοτικό επίπεδο έχει ανέβει κατακόρυφα, οι άνθρωποι έχουν την προσωπική ελευθερία να επιλέξουν το σύντροφό τους και όμως τέτοιους έρωτες εξακολουθούμε να συναντάμε μόνο σε εξαιρετικά μυθιστορήματα ή στη μεταφορά τους στο κινηματογραφικό πανί….
Τι έχει συμβεί και οι άνθρωποι δεν δίνονται με τέτοια αυταπάρνηση στον άλλον?? Γιατί ό έρωτας ακόμη και όταν μας συμβαίνει δεν έχει τη διάρκεια και την ένταση και το πάθος του Φλορεντίνο? Σε μια σύγχρονη μεταφορά του μυθιστορήματος ο Φλορεντίνο αν υπήρχε θα ήταν γυναίκα ( οι άντρες δεν τραβάνε τέτοια ζόρια πια) , πιθανότατα γεροντοκόρη και απελπισμένη αλλά και πάλι σίγα μην περίμενε 51 χρόνια!! Θα έμπαινε σε ένα ωραιότατο dating site μετά από καμιά βδομαδούλα κι από δω παν κι οι άλλοι. Η Φερμίνα θα ήταν άντρας που θα κοιμόταν μια χαρά το βράδυ με το γάμο συμφέροντος και ποτέ δεν θα ξανασκεφτόταν τον Φλορεντίνο. Αν πάλι ερχόταν να τη βρει όπως έγινε στο μυθιστόρημα, μπορεί και να έκανε και καμιά «ξεπέτα» και μετά να επέστρεφε στην ασφάλεια του γάμου της.
Ίσχυε πάντα -εκτός από σπάνιες περιπτώσεις- ό έρωτας να είναι μονόπλευρος . Δηλαδή ο ένας ερωτεύεται και κυνηγά και ο άλλος είτε από συνήθεια είτε γιατί δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει, να ενδίδει, μέχρι τελικά να βγει στην επιφάνεια αυτή η ανισότητα και όλο το οικοδόμημα να καταρρεύσει ή να κρατήσει για οικονομικούς και κοινωνικούς λόγους. (που να τρέχουμε τώρα)…
Και όλα αυτά προ της οικονομικής κρίσης και της «φοβέρας» της χρεοκοπίας. Γιατί εν έτη 2012 άντε να ερωτευτείς και να είσαι άνεργος…. Και ναι, στην αρχή θα είναι πολύ ωραία να έχεις ελεύθερη όλη την ημέρα για αγαπούλες αλλά τι θα γίνει όταν το αντικείμενο του πόθου σου καταλάβει ότι δεν μπορείς να προσφέρεις τίποτα παραπάνω από σουβλάκι στο παγκάκι? Πώς να κρατήσει ο έρωτας χωρίς λεφτά , οοεεεωωω?
Στα χρόνια της «φοβέρας» της φτώχειας, μια τόσο ρευστή, αμφισβητούμενη και αόριστη έννοια όπως ο έρωτας, πώς να επιβιώσει και ν’ ανθίσει? Ε? Πως? Εδώ τον σέρναμε και τον περιφέραμε σε τραγούδια και ποιήματα μήπως τον αισθανθούμε λίγο παραπάνω και ήταν δύσκολο ακόμη και με τις τσέπες γεμάτες . Τι θα απογίνει τώρα ? Ποιος θα πλησιάσει και θα ερωτευτεί ποιόν με τι κουράγια??
Παρά τη χιουμοριστική απόπειρα προσέγγισης του θέματος που προηγήθηκε, όλα τα παραπάνω είναι -δυστυχώς- η άποψη των περισσοτέρων περί έρωτος και σχέσεων . Είναι όμως έτσι?? Και αν κάνουμε μια τέτοια παραδοχή τότε ποιο το νόημα?
Όσα προαναφέρθηκαν μας τα χορηγούν ή τα «σνιφάρουμε» οικιοθελώς εδώ και χρόνια σαν ισχυρό ναρκωτικό, που σε μεγάλες νοθευμένες δόσεις μπορεί να μας ξεκάνει …. Αξίζει να συνεχίσουμε όμως έτσι?
Ο έρωτας για όσους τυχερούς τον έχουν νιώσει, είναι το απόλυτο συναίσθημα. Μήπως λοιπόν θα μπορούσε να είναι το αντίβαρο στη δαμόκλειο σπάθη της ανασφάλειας που προκαλεί η οικονομική κρίση?
Μήπως κάθε φορά που ακούμε τις Κασσάνδρες της καταστροφής εμείς θα πρέπει να αντλούμε δύναμη από τα χιλιάδες υπέροχα συναισθήματα που μόνο ο έρωτας μπορεί να μας χαρίσει? Και όσο δύσκολο κι αν έχει γίνει στην εποχή μας να πλησιάσουμε ή να μας πλησιάσει κάποιος, θα έπρεπε να σκεφτούμε ότι όλα είναι απλά θέμα απόφασης.
Αν η καρδιά μας είναι ανοικτή στο συναίσθημα και η ματιά μας απέναντι στους άλλους είναι απαλλαγμένη από , παντός είδους, παρωπίδες, ο έρωτας θα έρθει από μόνος του, καθώς υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που τους αξίζουμε και μας αξίζουν.
Σε μια πολύ ιδανική γευστική συνταγή, αφαιρούμε πλήρως τη λογική, βάζουμε πολύ από συναίσθημα, μια πρέζα ανοχή και μπόλικη σως από ενθουσιασμό και ο γευστικότατος έρωτας θα έρθει στο πιάτο.
Και έτσι γεμίζει γλυκά το στομάχι…..
Εκδίδουμε λευκές επιταγές συναισθήματος και σίγουρα -αργά ή γρήγορα- κάποιος θα βρεθεί να τις καλύψει… Πλήρως… Παίρνουμε δύναμη και έμπνευση από αυτό και «πετάμε» και στον επαγγελματικό τομέα…
Και έτσι σιγά σιγά γεμίζει και η τσέπη…
Εκπέμπουμε προς πάσα κατεύθυνση σήματα θετικότητας, μεγαλοψυχίας, αγάπης και θα έρθουν κοντά μας φίλοι, εραστές, άνθρωποι γενικότερα που έχουν την ανάγκη να επικοινωνήσουν σε όλα τα επίπεδα…
Και έτσι γεμίζει και η ψυχή…
ΥΓ. Αφιερωμένο σε όλους τους ονειροπόλους σαν κι εμένα. Αφιερωμένο όμως πιο πολύ σε όσους θα φανεί «γλυκανάλατο» , υπεραισιόδοξο και εκτός πραγματικότητας. Με τους τελευταίους βάδιζα και εγώ χέρι-χέρι για πολλά χρόνια αλλά το μόνο που κέρδισα ήταν ότι είχα ξεχάσει να ζω…
Zumba, Ζουμπα, εκλογες, γυναικα, ερωτας, αγαπη, ψυχολογία, λαμψη, σφαίρα, ρυθμος,δίαιτα, life,έξοδος,συνταγές,υγεία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου